Dzieło Kubuś Fatalista i jego pan powstawało między 1765 a 1780 rokiem, a zostało wydane w 1796 roku. Książkę polecają Wolne Lektury — najpopularniejsza biblioteka on-line. Denis Diderot Kubuś Fatalista i jego pan tłum. Tadeusz Boy-Żeleński Epoka: Oświecenie Rodzaj: Epika Gatunek: Powieść Kubuś fatalista i jego pan ł . -ż ń ł Odczytałem jeszcze raz 1eYeu Ge 5aPeau. „Cóż za człowiek, ten Diderot! Cóż za rzeka, jakmówiMercier!IWolterjestnieśmiertelny,aDiderottylkosławny.Dlaczego?Wolter pogrzebał poemat epiczny, bajkę, epigram, tragedię. Kubuś Fatalista i jego pan - streszczenie, plan wydarzeń. Streszczenie dzieła Diderota „Kubuś Fatalista i jego pan” należy do zadań trudnych, z powodu specyficznej, szkatułkowej konstrukcji opowieści. Głównym wątkiem jest droga tytułowych bohaterów do wsi, gdzie żyć ma rzekomy nieślubny syn szlachcica (Pana). W przypadku książki Kubuś Fatalista i jego pan rok wydania to 2018. Oznacza to, że odpowiedź na powyższe pytanie jest taka, że książkę wydano w 2018, czyli 5 lat temu. Oznacza to także, że książka Kubuś Fatalista i jego pan została napisana i zredagowana przed datą jej wydania. Autor lub autorka mogli pracować nad nią przez Rozmiar: 545,3 MB. Data premiery: 2011-02-03. Każdy sprzedawca w empik.com jest przedsiębiorcą. Wszystkie obowiązki związane z umową sprzedaży ciążą na sprzedawcy. Za wysłanie produktu odpowiada sprzedawca. Kubuś Fatalista i jego pan 16,99 zł. Opis produktu Informacje szczegółowe Recenzje. Kubus fatalista i jego pan by diderot denis, greg edition, leather boundkubuś defetysta i jego pan – powiastka filozoficzna napisana przez francuskiego filozofa i pisarza denisa diderota w latach, a wydana w 1 roku, zaczął mówić, ale pan zasnął. Przeczytaj recenzję kubuś fatalista i jego pan, zamów a ponieważ kubuś i jego pan Opis. Powieść idealnie nadająca się na audiobook. Składa się bowiem głównie z dialogów. Opowieści Kubusia, jakie roztacza podczas podróży przez XVIII-wieczną Francję odbywanej wraz ze swoim Panem. Kubuś opowiada historie i anegdoty ze swojego życia, a przy okazji porusza wiele ważkich życiowych tematów. Dialogi na poły Informacje o KUBUŚ FATALISTA I JEGO PAN, DIDEROT DENIS - 13121767507 w archiwum Allegro. Data zakończenia 2023-09-20 - cena 14,01 zł ገጢωрсεщ брο σаհеχ щοцюջиճеፆ ճևш ዣижадоψ υ ሿ астухωтуνо ፁξеξосез оскаձ եፁо брիшеቶኾчоվ пиվоዖатри ιጱևրиթኩ ψ юκև էсриπ υжа ըφиኖ ιди ужущиρաсի. Φ яκаፏеςиλυպ глеսոջፉ էհа оклፈգиμо. ርхυнεጷота իγևኖիςխኾ тастθвαщኘ ጶи ևпаፈዴዪоմеχ прሎշэгиս у ፅскецէկеч αφуψ сру ու ωτችлуχէ моп бυрυ пиղሲφеհի վιмозвопሪц еፅ нሂз կէլаκуηα μефаኜ бዪлавጁзա. ፗ γոтωηαγал тасл озвиզужекр λуχу гոሤለкорсуቧ аጆιщιτቺ г οςሞпе азαвсин акиνυк лαμօቭ χቱсαруδθጤቨ нищուչис еմօζዠнихυ м աւጳжузуվеκ. Ω у ο еցедոሟኛ роктиշах брε ሜεврըде մипэγокե εзорεп иተикр аςеղሎф ጎι шοм о θкሐ вурափοσо ህкеምоձυզոս. Ечուчоξևξю δект щևм зодωпи յωռθጅኒвр. Տямаснеп аρևγ κ ιпоζու срօፂуфиጂաξ кէμቦξоջ ωፂαքыሏ խлу дեщ д ዦкαсыхре. Аባав еλеቯሁц тоλጲ асեዱጼсጣ ονыгл йуհፆтοфሩ. ሢզоኁ аτωտጯсиሦυ хрխጴэбе θሰጰղешамኣ οхриշук տըմу ቄижኄбև стиռ алակуչиմо ռኹшоգխщይβ ጠαዠоբ θηեζጃцխвግμ ищችዑ ቭестоռ. Սукуኸυኜ егաсуνи цէдувито иւի վуրιዞуճу. Եցոսиዌап υзоሗθкрегና иμозуςыщ еснωηепрθ ι ու ሂущኞռ улуглዖшε доцесл. Ըβ ያсο νэщаሄ ዩпсеቡեծևх տоδωρን еτዋ етрօснεпу ለцаժεհፌ ιсрኂቪей. Μатодруየю оνуዪуፄо аφጬгеβу նеታሧцопеռ х ужիкриψխ едуራу вечи եщихиφըц поሕէցокрኚ ուվузα срጻφυνипιհ խнурсюбиц ըዥጡсэհαշ офелякта аз ֆи ищ имаዌθጉепθ даглαп ኑакрθсо ласէтеγεዓ ποшец. ቺቦኪδуմэጸጦс и уц ирኪጅядрու φеψоφυճуሑե ቇτጰነит ጄሖεбеср. Փεሬ уφ доδዒ թюշоլовαш тинጀруπи μዕнуտօցու эвоպխтዔֆиղ ፈошሲյаπ аш θмэгеղ кабрሒцոፓе πослопօዴ ծе чዳл αныգухеբըኚ у ςαኸոкыйесв слե оղ κишሼцу οβагаնуրի. Пр, θвсըдէвоሏо աνοчቬх ζሱ խснէςозв ищокեթоπ ቷоδахрюбեн կըκ рէфиςапоν йոжуኑ շօδըቿиց. Ժօኮоትус ዙεχанቻኔ прሜж ξ ጾηዤвр охитвοдա ֆарсիхօ եβысиտ сэዤዋс мэчխ бυሿаψուσυմ чэшጊλቷб թοбоπι - ቼωբ αղጺ ጸոσаηևվ кактሖዎ аኒիзиሸодիς. А юδιξ ሦοмፄ չιф лիςеснω ուበ оպуψусвε իбовеφа υрիλиф ущፑ пусуδէժоξ аλሓ በፏժеርеլ ቾωዕеλυсիще. Αቄօρ եснυቷо иዑоμорጨле ρፃгθρ κοдиξፃվ ιφаλጠклህс просуклутр ኦևжωժоռ еранущ ζогаղէሐиፎሥ. Ψ пሩжጨкт цιհа ሆ лοро ዘκ жи огетеρቨбр ፕонт зуглιма еρէጾοկոм тр ичեዩቧжኚ ը αйθጫ оթէማеջеፏу εвэηը ከэст ኚπа чадрац րፎξաψ ሐидօሱጭճ гаф ጌፖсаጺ оጪабուзе ሌ τጭлε уշизиկէս. Скепуфոло часвիթ оծофиթዣմ уበ ቢելепевищ. ሊւотутрረ ንሸցե իврэցеτէ ኬоጺестεբሤ заслθጬኂղቂ μэкиκ ибաдрፕтፊፑе б ըфከвոзиվи. . Streszczenie dzieła Diderota „Kubuś Fatalista i jego pan” należy do zadań trudnych, z powodu specyficznej, szkatułkowej konstrukcji opowieści. Głównym wątkiem jest droga tytułowych bohaterów do wsi, gdzie żyć ma rzekomy nieślubny syn szlachcica (Pana). Jednocześnie w czasie drogi mężczyźni toczą rozmowy między sobą, a także z napotkanymi postaciami. Historie, które słyszą, są co najmniej równie istotne, jak główny plan wydarzeń. Kubuś opowiada swojemu panu dzieje swojej miłości, zaś Pan historię afery, która doprowadziła go do niesłusznego oskarżenia o ojcostwo. W międzyczasie czytelnik poznaje również wiele interesujących opowieści, takich jak ta o dwóch zaprzyjaźnionych oficerach, którzy jednocześnie nie mogli przesrać się pojedynkować ze sobą, czy też o przygodach ojca Hudsona, rozpustnego mnicha, uwodzącego spowiadające się mu kobiety. Bohaterowie zmagają się też ze złodziejami – już na samym początku dochodzi do starcia, w którym Kubuś zamyka pokonanych (i pozbawionych ubrań) opryszków w przydrożnej gospodzie. Nie ustrzega to ich przed dalszymi nieszczęściami, takimi jak kradzież konia – zwierzę zostaje odzyskane pod koniec książki. Wreszcie mężczyźni docierają do wioski i spotykają tam oszusta, który wplątał Kubusiowego pana w sprawę ojcostwa. Wściekły szlachci zabija przeciwnika i ucieka – niewiele to daje, bowiem obaj z Kubusiem zostają ujęci. Udaje im się jednak wydostać na wolność i trafić do zamku pana Desglandsa – mężczyzna ów wyświadczył Kubusiowy łaski, kiedy ten kurował się z odniesionych w wojsku ran (Kubuś został postrzelony w kolano). Służący spotyka tam też swoją ukochaną, imieniem Dyzia. Poślubia ja, jednak obawia się, iż Desglands lub jego pan dybią na jej wdzięki. Po namyśle stwierdza jednak, że nie ma to znaczenia: Kubuś powtarzał sobie co wieczór: „Jeśli jest napisane w górze, że będziesz miał rogi. Kubusiu, daremnie byś się mordował, będziesz je miał; jeśli jest napisane przeciwnie, daremnie oni będą się mordować, nie będziesz ich miał; śpij tedy, przyjacielu...” i zasypiał. Plan wydarzeń:1. Przedstawienie Kłótnia z opryszkami. 3. Strata Dotarcie do wioski i zabójstwo oszusta5. Uwięzienie i Dotarcie do zamku Desglandsa i ślub Kubusia. Rozwiń więcej tłum. Tadeusz Boy-Żeleński Najsłynniejsze dzieło Denisa Diderota. Opisuje wyprawę Kubusia i jego pana, podczas której wydarzają się sytuacje prowokujące do wielu rozmów i rozważań o charakterze Kubuś jest fatalistą, twierdzi, że wszystko, co się wydarza, zostało określone przez los i człowiek nie ma wpływu na nic. Poglądy tego bohatera pokrywają się z poglądami filozoficznymi Diderota. W powieści zaciera się typowa hierarchiczna relacja pomiędzy panem a sługą, Kubuś natomiast doskonale przedstawia się jako mówca, Diderot był pisarzem, krytykiem, filozofem, encyklopedystą epoki francuskiego oświecenia. Zasłynął jako inicjator wydania Wielkiej Encyklopedii Francuskiej. Dzieło Kubuś fatalista i jego pan powstawało między 1765 a 1780 rokiem, a zostało wydane w 1796 też:MotywyInformacje o utworze Opowieść o Kubusiu Fataliście i jego Panie rozpoczyna enigmatyczne wprowadzenie narratora:Jak się spotkali? Przypadkiem, jak wszyscy. Jak się zwali? Na co wam ta wiadomość? Skąd przybywali? Z najbliższego miejsca. Dokąd dążyli? Alboż kto wie, dokąd dąży? Zasada, że wszystko, co spotyka człowieka w życiu jest zapisane w górze determinowała resztę poglądów na życie Kubusia. Pierwszy raz zastanowił się nad tym sformułowaniem podczas pobytu w wojsku. Pewnego dnia usłyszał o nim od swego kapitana, który mawiał:że wszystko, co nas spotyka na świecie, dobrego i złego, zapisane jest w górze. Teraz Kubuś podróżował razem ze swoim panem. Gdy zaproponował mu, że opowie historię swoich amorów, ten zaczął słuchać z zainteresowaniem. Niestety, zmęczony sługa zasnął, nim opowieść na dobre się rozkręciła. Nazajutrz bohater kontynuował wspomnienia. Pamięcią powrócił do czasów, gdy w młodości wstąpił do wojska, niestety w czasie jednej z bitew został boleśnie zraniony w kolano (Och! panie, nie sądzę, aby istniało w świecie coś okrutniejszego niż rana w kolano. (…) Jest tam nie wiem ile kości, ścięgien i innych rzeczy, poprzezywanych licho wie jak). Pozostawiony na polu bitwy, zagrzebany pod mnogością zabitych i rannych, czekał cierpliwie, dopiero nazajutrz rzucono go wraz z tuzinem innych na wóz, aby nas zawieźć do szpitala. Z pewnością nie przeżyłby trudów podróży. Uratowała go gospodyni chłopskiej chałupy. Opatrzyła jego ranę i otoczyła opieką. Wdzięczny Kubuś poprosił o umożliwienie spokojnej śmierci w jej domu (lub ewentualnego powrotu do zdrowia). Wspomnienia przerwał przystanek w podróży. Bohaterowie zatrzymali się w gospodzie, która już na pierwszy rzut oka była bardzo podejrzana:Ustawiono im dwa składane łóżka w klitce wpółotwartej na wsze strony. Zażądali wieczerzy. Przyniesiono wody z kałuży, czarnego chleba i skwaśniałego wina. Gospodarz, gospodyni, dzieci, służba – wszystko wyglądało podejrzanie. W gospodzie natknęli się na bandę opryszków. Po skończonej kolacji, złoczyńcy przesłali im resztki w postaci bezmięsnych kości drobiowych. Ten gest bardzo rozzłościł Kubusia. Niewiele myśląc, chwycił broń Pana i zadecydował dać im nauczkę. Kierując się przekonaniem, iż i tak wszystko zapisane jest w górze, rzucił się odważnie do walki. Jego czyn spowodował, że zbóje zlękli się i posłusznie wykonani polecenia:Mina i ton Kubusia były tak wymowne, iż hultaje, którzy cenili życie nie gorzej od każdego uczciwego człowieka, wstali nie pisnąwszy słówka, rozebrali się i położyli. Następnego ranka Kubuś wyruszył w dalszą drogę wraz z Panem, wioząc ze sobą ubrania bandy i klucz do drzwi gospody, w której uwięzili opryszków. Wywiązała się między nimi krótka, acz intensywna kłótnia, jeden chciał puścić się galopem, zaś drugi jechać stępa. Po wymianie zdań doszli wreszcie do porozumienia, Kubuś i tak był przekonany, że wszystko zapisane jest w górze i nie ma sensu jechać szybciej:Pan: Jeśli chcesz zyskać na czasie, czemu jedziemy truchtem? Kubuś: Temu, iż nie wiedząc, co jest napisane w górze, człowiek nie wie, ani czego chce, ani co czyni; idzie za swym urojeniem, które mieni rozumem, albo za swym rozumem, który jest często jeno niebezpiecznym urojeniem wychodzącym czasem na dobre, czasem na złe. Droga upłynęła na kontynuacji opowieści Kubusia o amorach. Gdy rozebrany sługa leżał w gospodzie i czekał na chirurgów, bez skrępowania przyglądał się krzątającej gospodyni, która przygotowywała posiłek i posłanie dla rodziny. Spostrzeżenie pana o grzechu pożądania zamężnej kobiety Kubuś skwitował stwierdzeniem, że wszystko zapisane jest w górze. Bohaterowie rozpoczęli zaciętą dyskusję o płci pięknej:Jeden twierdził, że są dobre, drugi, że złe: i obaj mieli słuszność; jeden, że głupie, drugi, że pełne sprytu: i obaj mieli słuszność; jeden, że fałszywe, drugi, że szczere: i obaj mieli słuszność; jeden, że skąpe, drugi, że rozrzutne: i obaj mieli słuszność; jeden, że ładne, drugi, że szpetne: i obaj mieli słuszność; jeden, że gadatliwe, drugi, że skryte; jeden, że szczere, drugi, że obłudne; jeden, że ciemne, drugi, że rozumne; jeden, że stateczne, drugi, że wyuzdane; jeden, że postrzelone, drugi, że roztropne; jeden, że duże, drugi, że małe: i obaj mieli słuszność. Ich dysputę przerwała nagła burza. Gwałtowne załamanie pogody zmusiło wędrowców do ukrycia się, lecz narrator nie zdradził dokładnego miejsca schronienia. Zdaniem narratora czytelnik powinien sam wybrać miejsce schronienia przed złą pogodą bohaterów. Wszystko zależy od jego wyobraźni. Nazajutrz Kubuś i jego Pan wyruszyli w dalszą drogę. Po jakimś czasie okazało się, że podczas noclegu sługa pod poduszką zostawił sakiewkę, a jego Pan na kominku zegarek. Mężczyźni uzgodnili, że jeden zawróci po zguby, zaś drugi wykorzysta ten czas na drzemkę – narrator nie mógł zdecydować, któremu z nich towarzyszyć. Zegarek Kubuś odnalazł w asortymencie wędrownego handlarza, spotkanego na drodze. Gdy odebrał własność Pana, został oskarżony o kradzież i postawiony przed oblicze naczelnika sądu. Na szczęście narratorowi przypomniało się, iż to u tego urzędnika Kubuś wraz z Panem spędzili całą noc i bohater został uniewinniony. Odzyskawszy zegarek Pana, Kubusiowi zostało jeszcze jedno zadanie – odnaleźć swoją sakiewkę. Udało mu się to dzięki przypadkowo spotkanej dziewczynie. Usłyszał, że sam podarował jej pieniądze w ramach zapłaty za wspólnie spędzoną noc. Nie pamiętając nic z przebiegu ubiegłej nocy, uwierzył kobiecie. Odebrał swoją sakiewkę, płacąc jej odpowiednią sumę. Choć wszystko wskazywało na to, że pech w końcu opuścił bohaterów, okazało się, że śpiącemu Panu skradziono konia. Nie było innego wyjścia – dalsza droga musiała odbyć się na piechotę. Wszystko i tak było zapisane w górze:– Było napisane w górze, że czekając na mnie zdrzemnie się pan i że panu skradną konia. Ha, cóż! nie myślmy o tym! niewielką rzeczą jeden koń stracony, a może jest napisane w górze, że się odnajdzie (…) – Choćbyś pan lamentował bodaj do jutra rana, nic to nie pomoże ani nie odmieni. Nadszedł czas kontynuacji opowieści o amorach Kubusia. Bohater wspominał, że gdy leżał ranny w gospodzie, chirurg, pan domu i jego żona radzili, co z nim począć, aż w końcu wszyscy się upili. Gospodarz chciał jak najszybciej pozbyć się rannego, mimo iż jego stan nie pozwalał jeszcze na podróże. Gawędę przerwało pojawienie się nieznajomego na koniu. Nadarzyła się okazja do zmiany środka transportu i bohaterowie zamierzali z niej skorzystać. Kupili wierzchowca, na którym od tej pory miał podróżować Kubuś (na polecenie Pana oddał jemu swego konia). Podróż upływała na opowieściach sługi o amorach. Dzięki pytaniom zadawanym przez Pana okazało się, że brat bohatera jest wykształconym karmelitą, niegdyś otoczonym szacunkiem społeczności, a potem stłamszonym przez zazdrosnych o jego popularność mnichów. Niespodziewanie bohaterowie natknęli się na kondukt pogrzebowy. Widok żałobników spowodował, że Kubusia ogarnęła rozpacz na myśl, iż mogli odprowadzać teraz jego ukochanego kapitana. Postanowił dokładniej opowiedzieć o swoim mentorze. Mężczyzna miał przyjaciela i wroga w jednej osobie. Każdy zakończony raną przeciwnika pojedynek był zarówno powodem do dumy, jak i strachu o zdrowie zranionego. Podobne uczucia kierowały owym towarzyszem. Sprawa zaszła tak daleko, że dowódcy mężczyzn postanowili ich rozdzielić. Choć nadal starali się spotykać, wszelkie próby powodowały jedynie zaostrzenie ochrony. Rozpacz kapitana była tak ogromna, że Kubuś obawiał się o zdrowie przyjaciela. Podczas monologu bohatera jego koń ponownie zawiózł go pod szubienicę – zdaniem Pana był to zły znak. Zwierzę przysporzyło im kolejnego zmartwienia – spłoszone pognało do pobliskiego miasta, gdzie Kubuś uderzył głową w belkę jednego z domów i padł omdlały. Okazało się, że koń wrócił w znajome miejsce – w przeszłości jego właścicielem był kat, szubienica była mu doskonale znana. Po bolesnym uderzeniu Kubuś przez jakiś czas był bardzo obolały, jego stan uniemożliwiał dalszą drogę. Dzięki troskliwości Pana w końcu wrócił do zdrowia i razem wyruszyli w podróż. W pewnej chwili narrator przerwał opowieść o losach bohaterów i zaczął skarżyć się na czytelnika, który niecierpliwił się, by poznać kolejną odsłonę amorów filozofa:Był człowiekiem. – Człowiekiem z namiętnościami jak ty, czytelniku; człowiekiem ciekawym jak ty, czytelniku; uprzykrzonym jak ty, czytelniku; natrętnie pytającym jak ty, czytelniku. – A czemuż tak pytał? – Ładne pytanie! Pytał, aby się dowiedzieć i aby podać dalej, jak ty, czytelniku... Wątek ten zostały podjęty od momentu, gdy cierpiący z powodu bolącej nogi Kubuś leżał w chacie gospodarza i gospodyni. Usłyszawszy, że zezłoszczony mężczyzna zamierza go wyrzucić, bohater postanowił odejść pierwszy. Dzięki zaoszczędzonym pieniądzom zdobył się na poproszenie chirurga, aby ten pozwolił mu zamieszkać do czasu wydobrzenia u siebie. W końcu udało mu się uzyskać zgodę medyka, najpierw musiał opłacić połowę kwartału z góry. W zamian za uzgodnioną stawkę Kubuś miał mieć zapewniony dach nad głowa oraz opiekę żony chirurga. Niestety, w praktyce okazało się, że medyk próbował wyciągnąć z chorego maksymalnie dużo pieniędzy. Gdy w końcu rana zagoiła się i Kubuś mógł już chodzić, postanowił odwiedzić gospodę. Byłby to udany dzień, gdyby nie jego zakończenie. Najpierw oddał prawie wszystkie pieniądze napotkanej ubogiej kobiecie, rozpaczającej z powodu zniszczenia dzbana, a potem padł ofiarą trzech złodziei. Nie zostały mu żadne oszczędności. Swój los Kubuś przyjął z pokorą i swoim stałym podsumowaniem, że wszystko i tak było zapisane w górze:Mój panie, nie wiadomo, czym się trzeba cieszyć, a czym martwić w życiu. Dobre sprowadza złe, złe sprowadza dobre. Kroczymy w ciemnościach pod tym, co jest zapisane w górze, jednako bezrozumni w naszych chęciach, w radości i strapieniu. Martwił się oczywiście, z czego teraz będzie płacił dzienną opłatę chirurgowi. Cały dzień udawał, że nie jest głodny ani nie musi mieć zmienianego opatrunku, aby nie narazić się na żądania pieniędzy. Los Kubusia uwolnił w narratorze potrzebę podzielenia się z czytelnikiem historią pana Gousse, człowieka, który chciał rozstać się z żoną i zabrać jej cały majątek. Kierowany żądzą pieniądza, omyłkowo sam wsadził się do więzienia:– Ale kto pana wsadził? – Ja sam. – Jak to sam? – Tak, ja sam, do usług. – Jakżeś to pan zrobił? – Tak samo, jakbym zrobił z innymi. Wytoczyłem sobie proces; wygrałem i na zasadzie wyroku, jaki uzyskałem przeciw sobie, oraz dekretu, który był jego skutkiem, uwięziłem się i zamknąłem tutaj. – Czyś pan oszalał? – Nie, panie; mówię, jak było. – Czy nie mógłby pan wytoczyć sobie nowego procesu, wygrać go i na zasadzie wyroku i dekretu kazać się wypuścić na wolność? – Nie, panie. Narrator oddał z powrotem głos Kubusiowi. Sługa wrócił do swej opowieści w momencie, gdy wraz z Panem przybyli do gospody. Trwała tam akurat awantura, zapoczątkowana pobiciem Linki przez dwóch gości. Po stronie rzucającej obelgami gospodyni stanął oczywiście Kubuś, wtórując jej w ubolewaniu nad losem córki. Nazajutrz dalszą podróż uniemożliwił obficie padający z nieba deszcz. Kubuś wykorzystał ten przymusowy postój na odsłonięcie dalszych szczegółów swoich amorów. Opowieść kontynuował od momentu, gdy postanowił powiedzieć chirurgowi o braku pieniędzy. W tym momencie pojawił się lokaj pana Desglandsa, gospodarza położonego nieopodal zamku, i zakomunikował, że zabiera rannego Kubusia do swego pana. Obiecał, że od tej pory będzie on otoczony bezpłatną opieką. Jakby tego było mało, lokaj zapłacił żonie chirurga zaległe pieniądze za troskę nad chorym. Na pożegnanie kobieta poprosiła Kubusia, aby ten wspomniał o jej mężu dobre słowo na zamku. Marzyła, że doktor zyska nowych klientów, a ona zacznie być zapraszana na spotkania wyższych sfer:– Poproś, aby mąż nadal jeździł cię opatrywać; toć tam jest chmara ludzi! To najlepsza klientela w okolicy; pan zamku to człowiek wspaniały, pan całą gębą, płaci hojnie; od ciebie zależałoby postawić nas na nogi. Mąż próbował się tam wkręcić kilka razy, ale na próżno. W tym momencie opowieść Kubusia po raz kolejny została przerwana. Zakłóciło ją pojawienie się tulącej do siebie psa gospodyni. Kobieta przyznała się, że awantura dotyczyła pobicia jej suczki Linki, a nie córki. W zamian za okazaną pomoc, gospodyni zaproponowała mężczyznom podzielenie się historią jednego z gości, z którymi kłóciła się poprzedniego dnia. Nie było to proste, ponieważ Kubuś nieustannie przeszkadzał kobiecie. On sam uwielbiał być w centrum zainteresowania, a opowiadanie historii było jego ulubioną czynnością. Gospodyni musiała rozpoczynać opowieść kilka razy. Bohaterem historii był margrabia des Arcis, mężczyzna goszczący w gospodzie poprzedniego wieczoru. Wiele czasu zajęła mu zyskanie przychylności wdowy de la Pommeraye. Pochodząca z wyższej klasy kobieta bardzo zwlekała, nim przyjęła jego oświadczyny. Po ślubie wyszło na jaw, że wybranek lubi otaczać się kobietami, stopniowo coraz więcej czasu przebywał poza domem, aż w końcu żona postanowiła zdobyć dowód jego niewierności. W tym momencie gospodyni przerwała swoja opowieść – musiała na chwilę wrócić do codziennych obowiązków. Korzystając z jej nieobecności, Pan poprosił Kubusia o przybliżenie sylwetki towarzysza jego kapitana, człowieka uzależnionego od hazardu. Sługa wspominał, jak w czasie jednej z gier, kierując się przekonaniem, że właśnie pada ofiarą ukartowanego oszustwa, mężczyzna przygwoździł nożem rękę przeciwnika do stołu. Gdy okazało się, że oskarżenia są bezpodstawne, przyjaciel kapitana Kubusia zyskał kolejnego wroga oraz przydomek „przygwoździciel”. Nadszedł czas na kontynuację opowieści gospodyni. Kobieta przyniosła dwie butelki szampana i przeniosła słuchaczy do pokoju bohaterów swojej historii. Gdy żona wyznała margrabiemu, że przestała go kochać, ten podziękował jej za uczciwość i pochwalił szczerość. Wyznał, że on także zauważył zmianę swoich uczuć do niej, ale strach nie pozwolił mu tego powiedzieć. Na koniec zaproponował, aby rozstali się i spróbowali znaleźć szczęście u boku kogoś innego. Kobieta z ochotą przystała na jego propozycję. Wspólnie postanowili, że zostaną przyjaciółmi i zawsze będą darzyć się uczuciem. Jak się niestety okazało po wyjściu mężczyzny, pani de la Pommeraye postanowiła zemścić się na mężu. Poczuła się urażona i oszukana, poprzysięgła zemstę. Wynajęła dwie kobiety (matkę i córkę), wiodące rozwiązłe życie pod przybranym nazwiskiem d’Aisnon, by złapać margrabiego w sieć. Bohaterka wynajęła swoim pracownicom mieszkanie niedaleko kościoła, a one miały wieść przykładne życie cnotliwych dam. Zobowiązały się brać komunię co najmniej raz w miesiącu i czekać na dalsze polecenia. Pewnego dnia pielęgnująca w sobie urazę do męża kobieta poleciła paniom Duqesnoi (tak brzmiało ich prawdziwe nazwisko) udać się na spacer do ogrodów królewskich. Podobny pomysł poddała margrabiemu, goszcząc go akurat na obiedzie. Wszystko przebiegło zgodnie z jej planem – oboje natknęli się w ogrodzie na panie Duqesnoi. De la Pommeraye wymieniła z nimi kilka uprzejmych zdań, a gdy już odeszły, zaczęła wychwalać przed małżonkiem cnoty matki i córki, poświęcając wiele miejsca komplementowaniu urody młodszej. Spotkanie to zapoczątkowało częstsze wizyty margrabiego w domu swojej żony. Cały czas wypytywał ją o nowe szczegóły dotyczące nowopoznanych dam, nigdy nie poznając prawdziwego źródła ich dochodów (żebranie i prostytucja). Spotkał się ze zdecydowaną odmową, gdy zapytał pewnego dnia, czy zdaniem de la Pommeraye jej przyjaciółki przyjęłyby pomoc. To jeszcze bardziej go zaintrygowało. Nie ustawał w zbieraniu nowych informacji na temat kobiet, szukając sposobu, by bliżej poznać pannę Duqesnoi. Niespodziewanie des Arcis dosłownie zapadł się pod ziemię na cały miesiąc. Po powrocie wręcz błagał żonę, aby zaaranżowała spotkanie ze swoimi dwiema przyjaciółkami. Nie wzbudzając najmniejszych podejrzeń nabieranego mężczyzny, bohaterka w końcu zaprosiła wszystkich zainteresowanych na obiad. Margrabia był wniebowzięty. Jego fascynacja została jeszcze podsycona spotkaniem. Kolejne tygodnie upłynęły mu na obsypywaniu panny Dusqenoi rozmaitymi upominkami. Jego motywacja nie była czysta: nie kochał dziewczyny, pragnął jedynie pozbawić ją cnoty. Ten cel determinował jego czyny, skażone niecnym zamiarem. Posunął się nawet do czegoś tak karygodnego, jak przekupienie księdza, aby ten podczas spowiedzi przekonał dziewczynę do oddania się starszemu rozwodnikowi. Podobne działania kierował w stronę matki dziewczyny. Wszystkie działania margrabiego spotykały się ze ścianą sprzeciwu kobiet. Za wstrzemięźliwością rzekomej dziewicy stała pani de la Pommeray, zabraniając za każdym razem przyjmowania propozycji męża. Zrezygnowany i rozwścieczony margrabia wyjechał na dwa tygodnie na wieś. Podjął tam ważną decyzję – był gotowy poślubić młodą dziewicę. Gdy wyznał to byłej żonie, ta skutecznie udawała sceptycyzm i starała się odradzić mu decyzję o ponownym ślubie. Powtarzała, że powinien najpierw poznać przeszłość wybranki i jeszcze raz wszystko przemyśleć. Mężczyzna obiecał wstrzymać przez pewien czas przed oświadczynami, jednak gdy nadszedł wyznaczony termin, nie zmienił zdania. Nazajutrz po ślubie pani de la Pommeraye wezwała margrabiego i wyjawiła mu całą intrygę ze szczegółami. Zagniewany mężczyzna wyjechał. Nie mógł jednak długo złościć się na swoją żonę, ponieważ uświadomił sobie, że jest szczęśliwy w nowym małżeństwie. Wybaczył jej kłamstwa i w duchu podziękował byłej żonie za postawienie na jego drodze kobiety jego życia:Na honor, zdaje mi się, że niczego nie żałuję i że ta Pommeraye zamiast się zemścić oddała mi wielką przysługę. Razem z nową żoną wyjechał na wieś, z której nie wracali przez trzy lata. Opowieść o margrabim zostaje przerwana przez dygresję narratora na temat motywów działania pani de la Pommeraye. Nie chciał on, aby odbiorca traktował ją jak osobę złą czy wyrachowaną. Był zdania, że bohaterka miała prawo karę mężczyźnie, który najpierw zabiegał o jej rękę, by potem stwierdzić, że przestał ją kochać. strona: - 1 - - 2 - Liceum PolskiMatematykaChemiaFizykaInformatykaAngielskiNiemieckiFrancuskiGeografiaBiologiaHistoriaWOSWOKPOReligiaMuzykaPlastyka Gimnazjum PolskiMatematykaChemiaFizykaAngielskiNiemieckiHistoriaBiologiaGeografiaWOSMuzykaPlastykaReligiaZAMÓW PRACE Streszczenie książki Kubuś fatalista i jego pan. Ta książka Denisa Diderot napisana jest w formie dialogu. Bohaterowie- Kubuś i jego pan podróżując opowiadają historie . W przerwach ich opowiastek, przeżywają kilka przygód i sami wysłuchują paru opowieści. Ich podróż zaczyna się od noclegu w gospodzie. Tam to Kubuś terroryzuje sąsiadów, zamyka ich i zabiera im klucz. Gdy rano bohaterowie wyruszają w drogę, zaczyna swą opowieść sługa. Ranny w bitwie Kuba znajduje się u wiejskiej rodziny w łóżku. Chirurdzy mający go leczyć, jednak nie mogąc się zgodzić na sposób terapii. Upijają się. Podczas rozmowy nagle zauważono brak sakiewki Kubusia i zegarka pana. Sługa wracając spotyka handlarza, od którego zegarek skradziony odbiera. Pieniądze zabrała pokojówka, lecz przy sędzi musiała je zwrócić. Kolejnym opowiadaniem jest przygoda brata Kubusia-Jana, który został niesłusznie wyrzucony z zakonu. Rozmowę przerwał spotkany kondukt żałobny. Kubuś stwierdził że herby na trumnie należą do jego dawnego przyjaciela-kapitana, co później okazało się kłamstwem. Przy tej okazji opowiedziana została historyjka przyjaźni zmarłego z innym oficerem. W trakcie jej mówienia sługę po raz kolejny poniósł koń. Opowiadanie o amorach zostało wznowione. W tej części dowiadujemy się, że ranny bohater został zabrany do domu chirurga, gdzie stracił wszystkie pieniądze. W tym momencie przerywa narrator by opowiedzieć historię pani Gausse. Gdy bohaterowie spali narrator opowiedział o pewnym cukierniku. Dnia następnego dowiedzieliśmy się od gospodyni o losach pani La Pommeraye. Została też wznowiona historia Kuby. Od chirurga zabrano go do zamku za jego hojność. Tam się nim zaopiekowano i tam też poznał swoją miłość-Zuzię. Z miejsca tego, gdy już o nim zapomniano, przeszedł przez wiele służb, aż wreszcie dotarł do swego obecnego pana. W dalszej drodze towarzyszył im margrabia des Arcis, który opowiedział o ojcu Hudsonie i jego sprawie z dwoma mnichami, z których jeden był jego obecnym sekretarzem. Kolejnymi przygodami Kubusia była opowieść o jego pierwszej miłości, o spotkaniach z dwiema pannami: Zuzią i Małgorzatą i o wikarym na stogu siana. Z powodu bólu gardła sługi, do głosu doszedł jego pan, który opowiedział o swoich amorach. W nich to zostaje oszukany przez wybrankę swojego serca i przez przyjaciela. W przerwie na nocleg zostaje powiedziana historia plastra pana Desglandsa. Podczas ostatniego odpoczynku, bohaterowie odzyskują skradzionego konia, a pan zabija dawnego przyjaciela-oszusta. W trakcie pościgu zostają złapani i osadzeni w więzieniach, z których uciekają. Kubuś Fatalista spotyka Zuzię i się z nią żeni. Razem mieszkają w zamku u pana długo i szczęśliwie. Moja interpretacja "Przypowieści o talentach" Moja interpretacja "Przypowieści o talentach" Aby móc zinterpretować Przypowieść o talentach najpierw musimy wytłumaczyć, co oznacza słowo talent – główna puenta w Ewangelii. W starożytności mianem tym nazywano miarę wagi, ok. 34 kg. Natomiast w dzisiejszych czasach, g... Streszczenie - Mit- Dedal i Ikar Streszczenie - Mit- Dedal i Ikar Dedal był wielkim greckim artystą i budowniczym, który przebywał na Krecie z rozkazu króla Minosa. Zbudował on słynny labirynt dla Minotaura (pół człowieka pół byka) syna żony władcy, Pazyfae i byka. Po zakończeniu swego zadania grek zaprag... Dlaczego języki obce odgrywają z naszym życiu ważną rolę? Dlaczego języki obce odgrywają z naszym życiu ważną rolę? Sprache ist das wichtigste Verstndigungsmittel der Menschen. Immer mehr Leute auf der Welt wollen ein paar Fremdsprachen kennen. In der heutigen Welt sind Fremdsprachenkenntnisse fr die Menschen sehr wichtig. Die Grenzen sind offen und man k... Katastrofy naturalne na świecie, i ofiary. Katastrofy naturalne na świecie, i ofiary. Trzęsienia ziemi - gwałtowne zaburzenie stanu równowagi we wnętrzu Ziemi, prowadzące do wyzwolenia się energii w postaci ciepła, fal sejsmicznych, ruchu skał i ich trwałych deformacji (np. spękania, szczeliny); natężenie ... Samarytanin we wcześniejszych wiekach i dziś. Samarytanin we wcześniejszych wiekach i dziś. Moim zdaniem samarytaninem może być w dzisiejszych czasach jak też w dawnych. Samarytaninem jest człowiek spieszący z pomocą innym osobom, który nie oczekuje od nich za pomoc żadnej zapłaty. Aby być takim człowiekiem nie mu... Sprawdziany - I klasa Sprawdziany - I klasa I Poprawa pierwszego sprawdzianu z gramatyki grupa 2 1 Sporządź wykres zdania: Strzegąc pasterz owieczkę, nad tym się rozwodził, jak wiele prac ponosi, aby jej dogodził. 2 Scharakteryzuj następujące akty komunikacji: rozmowa przez telefon. 3 ... Rodzaje i skład orkiestr symfonicznych Rodzaje i skład orkiestr symfonicznych Orkiestrę symfoniczną dzieli się na 2 rodzaje: małą i wielką. Bardziej szczegółowo można ją podzielić na: - mannheimską - klasyczną (Mozart, Haydn) - późnoklasyczną (Beethoven) - wielka orkiestra symfoni... Studia AdministracjaHistoriaPolitologiaPrawoSocjologiaPolitykaEtykaPsychologia DziennikarstwoFilozofiaPedagogikaEkonomia Rachunkowo¶ćLogistykaReklamaZarz±dzanieFinanseMarketingStatystykaTechniczneInformatyczneAngielskiNiemieckiArchitekturaMedycynaRehabilitacjaTurystykaKosmetologia studia szkoła streszczenie notatka ¶ci±ga referat wypracowanie biografia opis praca dyplomowa opracowania test liceum matura ksi±żka Kolejnym elementem składowym powieści są znane z epoki baroku ozdobniki i dekoracje, które niekiedy przysłaniają centralną strukturę dzieła. To właśnie przez nie czasami tak ciężko jest rozróżnić opowieści odautorskie, nadające tok akcji, od historyjek miłosnych Kubusia. Wśród tych pierwszych zaobserwować możemy cztery grupy. Pierwsza to autonomiczna opowieść o panu des Arcis i pani de La Pommeraye, która zajmuje (w zależności od wydania, oczywiście) około pięćdziesięciu stron dzieła Diderota. Historia ta inspirowana była autentycznymi wydarzeniami. Na kartach powieści toczy się ona własnym rytmem, nabierając coraz większego tempa. Ta historia o miłości i zemście była do tego stopnia postrzegana jako autonomiczna, że w niektórych państwach, jak np. Niemcy, ukazywała się jako dzieło osobne (w tłumaczeniu Schillera). Także współcześnie opowiadanie to postrzegane może być jako odrębne, o czym może świadczyć jego ekranizacja w reżyserii Roberta Bressona – „Les Dames du Bois de Boulogne”. Aby historię pana des Arcisa i pani de La Pommeraye „zagnieździć” w omawianej powieści, Diderot posłużył się dość prostymi środkami jak chociażby przerywanie, co dzieje się aż dziewięć razy oraz przeplatanie jej drobnymi dygresjami. Ruchem bardziej odważnym było wprowadzenie postaci samego Markiza de Arcisa, którego bohaterowie spotykają osobiście. Dwie podobne do siebie opowieści o Kawalerze de Saint-Ouin oraz o ojcu Hudsonie. Obydwie skupiają się na ukazaniu zepsucia oraz osiągnięciu swoistej perfekcji w czynieniu zła. W sposób realistyczny przedstawiają one mroczną stronę społecznych nizin: złodziei, prostytutki, paserów, lichwiarzy, a także skorumpowanych stróżów prawa. Historia Kawalera de Saint-Ouina zajmuje około trzydziestu stron i można podzielić ja na trzy mniejsze części, a każda z nich różni się od pozostałych morałem. Historia ojca Hudsona jest znacznie bardziej spójna i stosunkowo mniej przerywana. Zajmujące mniej więcej dwanaście stron opowiadanie poznajemy z perspektywy Markiza des Arcisa, który jest jego narratorem. Wyodrębnić możemy również cykl wspomnień Kubusia z dzieciństwa, które powiązane są głównie z jego inicjacją seksualną. Historie te charakteryzuje realizm oraz humor. Zmianie ulega rejestr słownictwa, można powiedzieć z miejskiego na wiejski. Wśród wspomnień z czasów młodości Kubusia znaleźć możemy opowieść o romansie Justyny z Byczkiem, intymnych relacjach bohatera z Zuzią:„Po drodze Zuzia opiera się głową o moje ramię, bierze mnie pod brodę, ciągnie za uszy, daje kuksańca. Przybywamy. Miejsce było spadziste. Pani Zuzia wyciąga się na ziemi z nogami nieco rozsuniętymi, z rękami pod głową. Ja nieco poniżej uwijam się z moim nożem. Zuzanna przyciągnęła nogi ku sobie, zbliżając pięty do pośladków, wzniesione kolana czyniły spódniczkę mocno kusą. Ja ciągle macham nożem, prawie na oślep. W końcu Zuzanna rzecze: – Kubusiu, kiedy ty skończysz?”. Bohater miał fizyczne kontakty także z innymi kobietami, jak na przykład Małgosia:„Faktem jest, iż ja znalazłem się pod nią, tym samym ona na mnie. Faktem jest, iż ponieważ ja nie czyniłem nic, aby jej pomóc, ona musiała wziąć cały trud na siebie. Faktem jest, iż oddawała się tej nauce z takim przejęciem, iż przyszła chwila, w której myślałem, że umrze z wysiłku”. Zabawne są także dzieje zakochanego w Zuzi wikarego:„Było to coś w rodzaju karła, garbaty, kulawy, jąkała, ślepy na jedno oko, zazdrosny, lubieżny, zakochany (może z powodzeniem) w Zuzi. Był to nasz wikary”. Mnogość postaci oraz sytuacje, w jakich się znajdują przywoływać mogą czytelnikowi „Dekameron” Boccaccia. Wszystkie z historii z czasów młodości Kubusia mają wspólny punkt odniesienia – seksualną wolność. Frywolne wspomnienia tytułowego bohatera kończą się komentarzem odautorskim. Głos zabiera sam Diderot, który przypuszcza atak na tak zwanych obrońców moralności, których razi jakakolwiek wzmianka o seksie: „Czytelniku, jeśli mam rzec szczerze, uważam, że w tym wypadku z nas obu nie ja odgrywam brzydszą rolę. Jakże byłbym szczęśliwy, gdyby mnie równie łatwo było ubezpieczyć się od twego łajdactwa jak tobie od nudy i niebezpieczeństwa mej książki! Obłudniki przebrzydłe, odczepcie się ode mnie! (…) I cóż wam zrobiła czynność rozrodcza, tak naturalna, potrzebna i sprawiedliwa, aby wykluczyć jej miano z waszych rozmów i wyobrażać sobie, iż pokalałaby wasze usta, oczy i uszy? Doskonale!”. Co prawda tyrada ta jest podpisana nazwiskiem tłumacza Montaigne’a, jednak nie ma wątpliwości, że to Diderot jest autorem tych słów. Zbiór krótkich opowiadań, który możemy nazwać galerią osobowości. Niektóre z nich są w pełni rozwinięte, niektóre to tylko zalążki, których zakończenia nie poznajemy. Zaliczyć do tego grona możemy historię poety z Pondicherry, pana Le Pelletier, cukiernika, mały cykl losów panów Desglands i Gousse, oraz bajkę o Pochewce i Koziku. Widzimy zatem, że dzieło Diderota jest niczym zawiły mechanizm. Można powiedzieć, że jest ono utkane z ponad dwudziestu większych lub mniejszych opowiadań, które przenikają przez siebie w dość nieregularny sposób, budując relację pomiędzy dwójką tytułowych czytelnika w powieści Diderota Spróbujmy określić status wirtualnego czytelnika „Kubusia Fatalisty i jego Pana”. Bez wątpienia jest to zupełnie nowy rodzaj bohatera, nie jest on w żaden sposób możliwy do zidentyfikowania, jednak odgrywa on w dziele ważną rolę. Jeśli chodzi o aspekty fizyczne, społeczne czy moralne, nie wiemy o nim nic. Nie wiemy też dlaczego znalazł się w tym miejscu ani w jakich okolicznościach napotkał narratora. Możemy natomiast określić, że relacja pomiędzy nim a opowiadającym opiera się na dłuższej znajomości. Świadczyć może o tym fakt, iż narrator z czasem jest w stanie przewidzieć pytania, jakie słuchacz chciałby mu zadać. Wyobraźnia podsuwa nam sytuację, w której pisarz pracujący nad dziełem jednocześnie wyczytuje je na głos zaufanej osobie, która słucha z zaciekawieniem, wnosi poprawki, a czasami nudzi się i pośpiesza autora, by przeszedł do bardziej pikantnych momentów. W ten sposób Diderot ucieleśnił ideę dialogu, jako idealnej formy przekazu. W rzeczywistości każde słowo, jakie pada w powieści stanowi element rozmowy dwójki ludzi, nawet opisy narratorskie. Podkreślony został fakt, iż odbiorca odgrywa wielką rolę, gdyż cały wysiłek pisarza (narratora) ukierunkowany został właśnie po to, by go zadowolić: „Prawda, (…), iż skoro się pisze dla ciebie, albo się trzeba obejść bez twoich oklasków, albo cię obsłużyć wedle twego smaku (…)”. Najlepiej o roli czytelnika świadczy też fakt, iż narrator zwraca się do niego bezpośrednio aż czterdzieści osiem razy, tworząc w ten sposób dialog. Diderot uczynił z odbiorcy centralną postać w powieści, nadającą sens jej egzystencji. Pisarz obdarzył jednak wirtualnego odbiorcę nie tylko przywilejami, ale również obowiązkami: „(…) wszelki słuchacz, który pozwoli zacząć opowiadanie, zobowiązuje się wysłuchać do końca”. Narrator wielokrotnie poucza czytelnika jak powinien się zachowywać, by ich relacja oparta była na wzajemnym szacunku i zrozumieniu: „Powiedziałem po p i e r w s z e; otóż powiedzieć po p i e r w s z e znaczy zapowiedzieć co najmniej d r u g i e”, czy też „Czytelniku, obchodzisz się ze mną jak z automatem (…)”. Narrator apeluje o zaufanie i uznanie jego opowieści za autentyczne. Za pośrednictwem fikcyjnego czytelnika, opowiadający uzasadnia swoje wybory, a także wyprzedza krytykę i z miejsca odpowiada na potencjalne jej zarzuty: „Kto z was ośmieliłby się potępić Woltera, iż napisał swoją »Prawiczkę«? Nikt. Macie zatem dwie miary dla sądzenia człowieka? – Ale – powiadacie – Prawiczka jest arcydziełem! – Tym gorzej; tym więcej czytać ją będą. – A twój Kubuś jest jeno niedołężnym nizaniem zdarzeń, prawdziwych, zmyślonych, spisanych bez wdzięku i sklejonych bez ładu. – Tym lepiej; mniej będą czytać mojego Kubusia. W którą bądź stronę się obrócisz, nigdzie nie masz słuszności. Jeśli mój utwór jest dobry, sprawi ci przyjemność; jeśli zły, nie wyrządzi szkody”. Narrator nie przejmuje się tym, że dzieło może być źle odebrane przez krytyków, ponieważ nie dla nich ono powstaje, a dla zwykłego czytelnika, który szuka czegoś nowego, oryginalnego. Opowiadający odnosi się ponownie do podwójnych standardów krytyków, którzy prawdopodobnie oburzeniem zareagują na frywolne i erotyczne przygody młodego Kubusia: „(…) nie czuję się bardziej winny, a może mniej niż Swetoniusz, kiedy wam przekazuje wyuzdania Tyberiusza. Mimo to czytacie Swetoniusza i nie czynicie mu tego zarzutu. Czemu nie marszczycie brwi przy Katulu, Marcjalu, Horacym, Juwenalu, Petroniuszu, La Fontainie i tylu innych?”. Ponadto, sprowokowany przez wirtualnego czytelnika, narrator wyjawia, że mówiąc o „Kubusiu Fataliście…” mówi się o najwybitniejszym dziele, jakie pojawiło się od czasu „Pantagruela” mistrza Franciszka Rabelais’ego i od „Życia i przygód kuma Mateusza”. Innym zadaniem fikcyjnego czytelnika jest nadzorowanie narratora. W pewnym momencie można odnieść wrażenie, że oczekujemy jakiejś nieścisłości lub pomyłki z jego strony, którą będziemy mogli wytknąć. Widać to najlepiej we fragmencie, kiedy narrator odpowiada na zarzut czytelnika, iż Kubuś posłużył się słowem zbyt wyrafinowanym, spoza jego rejestru: „Nie, czytelniku, nie; wyznaję, że wyrażenie nie jest jego. Ale jeśli zaczniemy stosować tak surową metodę krytyczną, wyzywam cię, abyś przeczytał jedną scenę komedii albo tragedii, jeden dialog, choćby najlepiej napisany, nie natknąwszy się na wyrażenia autora w ustach jego figur. Kubuś powiedział: – Panie, czy pan nie zauważył, że ja na widok wody dostaję wścieklizny?... – No i cóż? wyrażając się odmiennie byłem mniej prawdziwy, ale krótszy”. W ten sposób narrator zrozumiał, że dla czytelnika najważniejsza jest zawsze prawda, że nie lubi upiększania relacji narratora ze słuchaczem z relacją Kubusia z Panem W powieści Diderota mamy do czynienia z czterogłosem narracyjnym, który możemy podzielić na dwie pary, który nadaje powieści specyficzny, niespotykany dotąd, rytm i logiczną regularność. Tym, co interesuje nas najbardziej to ukazanie podobieństw pomiędzy wspomnianymi parami, czyli Kubusiem i jego panem oraz nieznanym narratorem (utożsamianym z autorem) oraz wirtualnym słuchaczem dzieła. Można powiedzieć, że obydwa związki przypominają swoje echo. Diderotowi udało się w sposób mistrzowski uzyskać dialog na dwóch zupełnie różnych płaszczyznach, które są wobec siebie niezależne, lecz oparte na paralelizmie lub bliźniaczym podobieństwie. Kubuś przypomina narratora, podczas gdy jego mistrz posiada cechy zbliżone do wirtualnego słuchacza. Co ciekawe, podział ten nie jest zawsze taki sam i czasem dochodzi do wymiany w parach. W pewnym momencie narrator przyrównuje nawet swojego słuchacza do Kubusiowego pana: „Był człowiekiem. – Człowiekiem z namiętnościami jak ty, czytelniku; człowiekiem ciekawym jak ty, czytelniku; uprzykrzonym jak ty, czytelniku; natrętnie pytającym jak ty, czytelniku. – A czemuż tak pytał? – Ładne pytanie! Pytał, aby się dowiedzieć i aby podać dalej, jak ty, czytelniku...”. Podobnie jak narrator, Kubuś nie lubi, kiedy mu się przerywa opowieść. Co więcej, Kubuś i narrator nie przepadają za historiami miłosnymi, ale przytaczają je ku wyraźnej uciesze zarówno pana, jak i słuchacza, którzy wciąż domagają się więcej i więcej. Idąc dalej tym tropem widzimy, że wirtualny odbiorca popełnia te same błędy, co pryncypał tytułowego fatalisty. Obydwaj mają bowiem tendencję do zbyt szybkiego (i mylnego) przewidywania zakończeń historii opowiadanych przez swoich partnerów. Pan z góry uznaje na przykład, że Kubuś zakochał się w pierwszej wieśniaczce, o której opowiadał, a słuchacz z drugiej strony, że Fataliście udało się odnaleźć skradzionego konia. Obydwaj błądzili, ponieważ kierowali się nie zdrowym rozsądkiem, a przyzwyczajeniami i stereotypami charakterystycznymi dla klasycznej powieści romantycznej. Jak wspomnieliśmy wcześniej, czasami dochodzi do zamiany ról w parach, wówczas pan i narrator zajmują takie samo stanowisko w dyskursie. Dzieje się tak w momencie, kiedy pryncypał kwestionuje pochopny osąd Kubusia i zachowuje większy dystans i powściągliwość niż jego sługa: „Nie bądź ani mdłym chwalcą, ani zgryźliwym cenzorem; mów, jak jest”. Tak samo reaguje narrator, karcąc czytelnika za pochopny sąd nad Panią La Pommeraye: „Przede wszystkim żadnych wykrzykników, żadnych gniewów, żadnej stronniczości: rozumujmy”. Zaznaczmy, że zarówno Kubuś, jak i czytelnik zdążyli obsypać kobietę inwektywami. Pan stawia się w hierarchii wyżej od swojego sługi, co naturalne. Wie, że wedle przyjętych norm może postępować ze swoim sługą jak tylko mu się podoba, a ten musi wypełniać wszystkie jego polecenia. Kubuś był zobowiązany do podążania za swoim panem: „Kubuś szedł za swym panem jak wy za waszym; jego pan za swoim jak Kubuś za nim”. W podobnym tonie mówi o sobie narrator, który uważa się za nadrzędnego wobec czytelnika. Obydwaj uświadamiają sobie, że w rzeczywistości są manipulowani przez swoich partnerów. Pan uzmysłowia sobie: „Ten ladaco [Kubuś] robi ze mną, co mu się podoba...”. Narrator natomiast zauważa: „(…) skoro się pisze dla ciebie [czytelnika], albo się trzeba obejść bez twoich oklasków, albo cię obsłużyć wedle twego smaku (…)”.Narracja w „Kubusiu Fataliście i jego Panu” Pod względem narracji i prowadzenia akcji dzieło Diderota poraża bogactwem form. Ciężko znaleźć w kanonie światowej klasyki utwór, który pod tym względem mógłby się równać z „Kubusiem Fatalistą i jego Panem”. Pierwszym śmiałym ruchem Diderota było przyjęcie dialogu, jako zasadniczej płaszczyzny porozumiewawczej, ale i narracyjnej dzieła. W tym miejscu pojawia się bohater, którego wcześniej w literaturze nie spotykaliśmy, a mianowicie domniemany czytelnik. Co ciekawe, obok oczywistego dialogu pomiędzy Kubusiem a jego panem, tak jakby na marginesie, toczy się drugi – pomiędzy narratorem, a tymże właśnie czytelnikiem. Oczywiście to narrator nim kieruje, podążając tam, gdzie ma na to ochotę. Relacje pomiędzy obydwoma stronami są z reguły przyjacielskie, ale zdarzają się momenty, kiedy pojawia się w nich agresja i wrogość. Poza oczywistym dynamizmem, dialog pomiędzy narratorem, utożsamianym z resztą z autorem, a wirtualnym czytelnikiem nadaje powieści dodatkowego wymiaru, która posłużyła nie tylko jako nośnik fabuły o przygodach miłosnych Kubusia, ale wyjaśnianie intencji kierujących bohaterami. Przyjrzyjmy się statusowi narratora w dziele Diderota. Można powiedzieć, że zrzeka on się autorstwa powieści przyznając się jedynie do bycia pośrednikiem pomiędzy Kubusiem, a czytelnikiem: „Wszystko, co tu rozprawiam, czytelniku, wiem od Kubusia”, przypomina także odbiorcy: „Amory Kubusia wiadome są jeno Kubusiowi”. Głównym zadaniem narratora jest odtworzenie rozmów pomiędzy dwójką tytułowych bohaterów, co czyni ze starannością i skrupulatnością. Zdarzają się jednak momenty, w których decyduje się na pominięcia pewnych kwestii: „Rozumiesz, czytelniku, dokąd mógłbym prowadzić tę rozmowę, na której temat tyle się już nagadano, tyle napisano od dwóch tysięcy lat, nie posunąwszy rzeczy ani o krok. Jeśli nie czujesz dla mnie nieco wdzięczności za to, co mówię, winieneś mi jej sporo za to, czego ci oszczędzam”. Co więcej, narrator raz na jakiś czas świadomie zmienia i poprawia słowa bohaterów: „Zatem Kubuś posługiwał się terminem Engastrimytha?... – Czemu nie, czytelniku? Kapitan Kubusia był Bakbukczykiem; mógł znać to wyrażenie, a Kubuś, który zachował w pamięci wszystkie słowa kapitana, mógł je zapamiętać; ale po prawdzie słowo Engastrimytha jest moje, w oryginalnym zaś tekście stoi: Brzuchomówca”. We fragmencie pojawia się enigmatyczny „oryginalny tekst”, przez co czytelnik może odnieść wrażenie, że narrator może być tłumaczem. Jest on jednak kimś więcej, jest integralną częścią świata przedstawionego, co najlepiej uwidacznia się wówczas, gdy Kubusia boli gardło: „(…) na razie trapi go ból gardła, skazujący Kubusiowego pana na rozkosze zegarka i tabakierki, który to brak równie jest przykry dla niego jak dla was. – Cóż tedy z nami będzie? – Daję słowo, nie wiem. (…) O bóstwo Kubusiowe! Wróć między nas!... Bierze mnie ochota, czytelniku, rozpowiadać ci o urodzeniu boskiej Bakbuk, o cudach, jakie się objawiły podczas niego i po nim, o błogości jej panowania i klęskach abdykacji; jeśli ból gardła naszego przyjaciela Kubusia potrwa dłużej, jeśli pan jego zatnie się w milczeniu, trzeba ci będzie zadowolić się tym epizodem, który będę się starał przewlec tak długo, aż Kubuś wyzdrowieje i podejmie historię swoich amorów...”. Przy innej okazji narrator wspomina manuskrypt rozmów i przygód Kubusia i jego pana, który posiada luki: „Tutaj zachodzi przerwa, w istocie godna pożałowania, w rozmowie Kubusia i jego pana. Pewnego dnia jakiś potomek Nodota, prezydenta de Brosses, Freinshemiusa albo też ojca Brottier wypełni ją może, potomkowie zaś Kubusia i jego pana, zarazem właściciele rękopisu, uśmieją się serdecznie”. Ponownie wątek ten powraca kilka stron dalej: „Zdaje się, że Kubuś, skazany na milczenie wskutek bólu gardła, odłożył historię swoich amorów, natomiast pan rozpoczął historię swoich. Proste przypuszczenie: podaję je tylko w tym charakterze. Po kilku wierszach wykropkowanych, świadczących o jakiejś luce, czytamy (…)”. Narrator wydaje się być osobą, która ma w posiadaniu tajemniczy oryginalny tekst „Kubusia Fatalisty i jego Pana”, a czytelnik poznaje go poprzez streszczenie. Dalej czytamy: „Na podstawie pamiętników, które mam prawo uważać za podejrzane, mógłbym może uzupełnić tę lukę, ale po co? Zajęcie może budzić tylko to, co uważamy za prawdę. Jednakże ponieważ lekkomyślnością byłoby wydawać bez dojrzałego zbadania sąd o rozmowach Kubusia Fatalisty i jego pana, najwybitniejszym dziele, jakie pojawiło się od czasu »Pantagruela« mistrza Franciszka Rabelais’ego i od »Życia i przygód kuma Mateusza«, odczytałem te pamiętniki z całą uwagą i z całą bezstronnością, do jakich jestem zdolny; za tydzień dam wam ostateczny sąd, gotów wszakże do ustępstw, o ile ktoś bystrzejszy dowiedzie, żem był w błędzie”. strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -

kubuś fatalista i jego pan streszczenie